Sinds mei loopt de trend van de yieldcurve in de VS en Duitsland aan het lange eind uit elkaar. In de VS wordt het verschil tussen de dertigjaars rente en de tienjaars rente (de zwarte lijn in de grafiek) steeds groter en in Duitsland (rode lijn) steeds kleiner.
Enorme steepening in VS aan lange eind (men gelooft de FED dus toch wel), en flattening in Europa (men gelooft Angelien Kemna van het ABP).
De plof in augustus is de instorting van het geloof in inflatie en het nieuwe geloof dat het Nieuwe Normaal normaal is, het dieptepunt is wanneer Bernanke in Jackson Hole op het jaarlijkse congres van de centrale banken in de wereld de boel wakker schudt dat hij echt uit een ander vaatje moet gaan tappen, wil hij niet door Obama ontslagen worden. De schatting hoe groot dat vaatje is, schiet de laatste tijd omhoog, voorlopig denkt men ongeveer even groot als alle beleggingen van Nederlandse pensioenfondsen bij elkaar, meer dan het jaarlijkse BNP van Nederland. Sinds Jackson Hole (eind augustus, toen op mijn blog behandeld) schiet het verschil tussen 30 en 10 jaar rente omhoog. Men gelooft wel in de zwaartekracht van de korte rente op de rentes korter dan tien jaar, die omlaag getrokken moeten worden door de "extended period" waarin de korte rente op nul gehouden moet worden. Maar men gelooft ook dat de inflatie op lange termijn gaat toenemen door al deze gedbijdrukacties van de FED. De markt gelooft dus Bernanke dat hij de inflatieverwachting omhoog zal brengen.
Voor Nederlandse pensioenfondsen zou het toch wel lekker zijn als de ECB zou melden dat ze ook iets gaan doen om de euro te ontwaarden door met geld te gaan strooien om echt veel (Zuid) Europese staatsleningen te gaan kopen en niet die kleine beetjes die ze nu doen (en waartegen andere beleggingen van de ECB verkocht worden).
Vanaf de publicatie dat Nederlandse gepensioneerden bijna onsterfelijk zijn geworden, zie je de Duitse 30jaar rente en de 30jaar swaprente opnieuw wegzakken. Aan het eind van het derde kwartaal is het langlevenrisico afgestraft met een flinke opwaardering van de waarde van de verplichtingen, immers de actuaris berekent dat jaren langer uitgekeerd moet worden dan in zijn vorige berekeningen waarvoor de nodige extra euro’s nodig zullen zijn. Pensioenfondsen die een vast percentage van het renterisico afdekken, verhogen braaf hun beleggingen in lange obligaties en swaps. Dat is bekend bij de marktpartijen en Angelien Kemna klaagde dat zo veel partijen hierop vooruitliepen en de lange rente helemaal te erg naar beneden zonden, met alle gevolgen voor de dekkingsgraden van dien (en angst voor afstempelen van de pensioenrechten). Bij bijvoorbeeld Franse leningen is de trend van het verschil tussen 30 en 10 jaar rente wel vrij horizontaal en dat wijst erop dat Nederlandse pensioenfondsen en meespeculerende marktpartijen voor een belangrijk deel de schuld zijn aan het wegzakken van de 30jaars rente.
Als de pensioenfondsen klaar zijn met het bijkopen van lange leningen om hun gegroeide verplichtingen af te dekken voor renterisico, wordt het tijd dat men zich achter de oren gaat krabben of de inflatie op lange termijn in Euroland als filiaal van de Bundesbank inderdaad veel lager zal blijven dan in de VS en het VK. Dat laatste zal wel, maar of de inflatie zo veel lager blijft dan in de VS is meer de vraag. Men gaat dan meer in Bernanke geloven dan in Angelien. Momenteel denken de aanhangers van het Nieuwe Normaal dat Angelien gelijk heeft en de 30jaars rente nog veel verder omlaag moet en een echte rentebubbel moet gaan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten