Nog een plaatje uit een presentatie van Hendrik Jan Tuch, waarbij hij een grafiek van Morgan Stanley overneemt.
Na de kredietcrisis is de particulier in de Vs (en andere landen) fanatieker beleggingsfondsen van obligaties gaan kopen dan ze aandelen kochten op het hoogtepunt van de ICT aandelenbubbel in 2000.
Die absurde aankopen van obligaties tegen lage rendementen (er zijn bijvoorbeeld voor inflatie geïndexeerde obligaties uitgegegeven tegen een negatief rendement, de rente op vijf jaarsobligaties was nauwelijks hoger dan 1% (ofwel: geen enkele bescherming tegen ook maar een renteverhoging door de Fed in vijf jaar)) moeten wel haast tot verlies leiden. Als men het maar bij niet te langlopende obligaties en credits gehouden heeft, dan zullen die verliezen niet al te groot worden en wie de rit uitzit zal een positief nominaal rendement boeken (beter dan bij de Nasdaq bubbel waar je na tien dividendloze jaren nog steeds op groot koersverlies zit). Maar de gifbeker lijkt nog lang niet leeg (op korte termijn kan het nog meevallen omdat rentestijging zo hard ging).
Nederlandse pensioenfondsen hadden pech dat de nieuwe sterftetafels net in het derde kwartaal gepubliceerd werden, waardoor veel pensioenfondsne gezien hun lage dekkingsgraad veel langlopende vastrentende beleggingen moesten kopen aan het eind van het derde kwartaal om hun nieuwe extra renterisico (door de gestegen waarde van de verplichtingen, omdat iedereen langer leeft) in te dammen. De verliezen hierop beginnen nu al aardig in de papieren te lopen. Dat is op zich goed nieuws: de dekkingsgraad van pensioenfondsen stijgt door die oplopende rente, maar iedereen voelt wel aan dat die redenering dat je zo veel rijker wordt als je geweldige verliezen aan het lijden bent op vastrentende beleggingen behoorlijk kreupel is (maar wel de enige juiste volgens de Nederlandse wet en De Nederlandsche Bank).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten